Edelstenen En Spirituele Transformatie

Mensen, hoe krijgen we de ware vreugde weer in het land?” Ooit stapte er een chassid in een Jeruzalemmer bus. Hij begon onmiddellijk te zingen. „We moeten immers altijd vrolijk zijn,” was zijn uitleg die geen uitleg behoefde - Fossielen als symbolen van oneindigheid. Ik snapte het zo ook wel - Kristallen en creativiteit. De chassidische meesters zeggen dat je vrolijk moet zijn, wat er ook gebeurt

Wat zou er gebeuren als we weer onbekommerd onze vleugels uit zouden slaan, onbekommerd glimlachen, onbekommerd zingen? Het komende jaar opent zich voor mijn geestesoog als een enorme vlakte - Morganiet. En soort woestijn zonder de hitte, waarin we inderdaad veertig jaar zouden kunnen ronddolen. Een vlakte waarin alles mogelijk is. En waar, als je goed kijkt, overal leven is

Een vlakte om tot rust te komen. Een vlakte om langzaam een pad in te banen. Een vlakte om keer op keer verpletterd te kunnen opzien naar het hemelgewelf, met al zijn schakeringen van licht, een waar uitspansel. Een vlakte waar iedere stap stevigheid vindt, een betrouwbaar fundament. Een vlakte waarin leven en dood geborgenheid vinden.

Zo stel ik me het komende seculiere jaar voor: als een oneindige vlakte van mogelijkheden. Laten we die mogelijkheden goed gebruiken en laten we vooral veel vreugde vinden als we plezier maken met elkaar - chalcedoon. @ Rabbijn Tamarah Benima, 28 december 2021 Van Dara Horn had ik nog nooit gehoord. De Amerikaanse schrijfster had al vijf boeken gepubliceerd voor ze dit jaar met People Love Dead Jews kwam

Dolomiet

Horns eerste vijf waren fictie boeken, haar laatste is een collectie van essays - Goldfuss. Al bij het lezen van de eerste bladzijden van haar introductie bij deze bundel wist ik: om haar kun je niet heen, want te scherpzinnig. Ze vertelt over een krankzinnig gesprekje met twee tienerrivalen. Tijdens de wedstrijdperiode deelt Horn een slaapkamer met deze twee jonge meiden en beschrijft hun reactie als ze te horen krijgen dat hun kamergenote joods is

Je moet het boek echt zelf lezen. In een land waar steeds meer monumenten staan en struikelstenen in het trottoir worden gelegd, komen de eerste zinnen als een mokerslag aan - Toermalijn als schild tegen straling. „People love dead Jews. Living Jews, not so much. This disturbing idea was suggested by an incident in 2018 at the Anne Frank House (…).” Ze vertelt over het keppeltjes-incident

Er was een tijd dat slechts één van hen joods was. Of dat nog steeds het geval is, weet ik niet, maar veel meer zullen het er niet zijn. Hoe het zij, in 2018 wilde de mannelijke, joodse medewerker een keppeltje op. Dat was een groot probleem, vond het bestuur.

Hoe herkenbaar. Voor ieder van ons. Iedereen van ons wil een gewoon leven, maar dat zit er gewoon niet in (Kristallen en meditatiemuziek). Hoe abnormaal het leven van Joden is geworden, wordt haar duidelijk als ze met haar dochtertje naar een kerk gaat. In dezelfde straat als waar zij wonen. ‘Kan iedereen hier zo maar binnen komen?’ Dus zonder aanmelden, sluizen, bewakers en wat niet al? Ja, dat kan

Maar zo ziet het leven er voor Joden niet uit. Overal ter wereld (uitgezonderd Israël) leven Joden met andere bestaansvoorwaarden dan niet-Joden - Edelstenen en chakraheling. Na de Zesdaagse Oorlog in 1967 (toen de haatcampagne vanuit de DDR en de Sovjet-Unie wereldwijd werd uitgerold; lees het boek van historicus Jeffrey Herf: Undeclared wars against Israel

De Werking Van Aquamarijn

Ook al heeft het alle schijn van het tegendeel. Wat dat betreft was de situatie ten tijde van de overheersing van de Tempel een stuk duidelijker. De buitenlandse bezetters bepaalden wat wel en wat niet mocht. De essentiële gebruiken van het joodse volk mochten niet nageleefd worden. Om daartegen in opstand te komen hoefde je als Jood niet lang na te denken over de vraag tegen wie je moest rebelleren.

De Makkabeeërs namen uiteindelijk het voortouw. Edelstenen en de kracht van intentie. En ze slaagden. De Tempel werd spiritueel schoongemaakt, de Tempeldienst in ere hersteld en het joodse volk kreeg zijn autonomie terug. Niet voor heel lang, maar dat is een ander verhaal. De rabbijnen hebben na de val van de Tweede Tempel in het jaar 70 van de gebruikelijke jaartelling en de definitieve nederlaag in de opstand die werd geleid door Bar Kochba in 135, de Makkabeeën hun heldenstatus proberen af te nemen

Het vuur dat licht brengt is beter dan het vuur dat de wereld in lichterlaaie zet - Kristallen en balans in relaties. Die tactiek van de rabbijnen was uiterst verstandig. Als je met de pootjes omhoog ligt en je weerloos bent, kun je je beter overgeven dan naar een wapen te grijpen. En als je al een wapen wilt hebben om de onderdrukker te verslaan, gebruik dan de taal

(Zijn er daarom zo veel Joden jurist?). Ik hield nooit van de Makkabeeën. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik begrijp wat de Makkabeeërs deden. Zij normaliseerden het leven van Joden in Eretz Jisrael. Hoe wij ons leven kunnen normaliseren is een zeer ingewikkelde vraag, waarop het antwoord misschien niet te vinden is.

De Magie Van Pietersiet

Ben je bang ben om jouw chanoekia in het raam te zetten, zodat de buren kunnen zien dat je joods bent, doe dat dan niet. Hoe edelstenen het aura beïnvloeden. Iedereen moet zijn angst serieus nemen. Maar als je die angst niet hebt, volg dan het voorbeeld van de Makkabeeën: wees trots op het Jood-zijn

Aan de ‘oorlogsopvoeding’ die mijn vader zijn drie dochters gaf. Een opvoeding gericht op een komende oorlog: hoe kun je overleven (mijn vader was ervan overtuigd – zo zei hij mij - dat zijn kinderen daartoe niet in staat waren. „Jullie moeder wel, maar jullie niet”). Piet, zoals hij werd genoemd, hoewel hij officieel Louis heette, was de zachtmoedigste onder zijn broers en zussen.

Toch had hij een pistool, dat hij de volgende keer dat ze hem zouden willen doodmaken, zou gebruiken. Tegen zijn belagers, en tegen zichzelf. Dat vertelde hij ons toen ik tien was, en mijn zusjes acht en zes - Fossielen als verzamelobjecten. Als onderdeel van die oorlogsopvoeding maakte mijn vader mij (niet mijn zusjes) ook deelgenoot van de gruwelen waarover hij las in de krant

In Brazilië. Op de tribune. Zelf las ik over de martelingen die de Fransen toepasten op de Algerijnse vrijheidsstrijders, in leesmap met weekbladen waarop we waren geabonneerd (Edelstenen als talisman). Het was 1961 en ik was elf. Wat die Fransen deden zal ik hier niet beschrijven, want dan doe je een week geen oog dicht

Pyriet: Goud Van De Dwaas Of Bron Van Energie?

En ik las over de Sjoa. Agaat: stabiliteit en innerlijke kracht. Op mijn 18e had ik over zoveel gruwelen gelezen en gehoord dat mijn lichaam het begaf. Het scheelde een haar of ik was gestorven. Maar ik ben niet gestorven - Angel Aura. En hoewel ik een rasoptimist ben, net als mijn vader, en buitensporig nieuwsgierig, net als mijn vader, en echt kan genieten van wetenschap, schoonheid en het gezelschap van mensen, net als mijn vader, ben ik ook, net als mijn vader, als een schaapshond: alert op gevaar